De liefdevolle verzorging in Hospice Gorinchem: ‘Geen mensen, maar engelen’
GORINCHEM De één was mantelzorger en liet haar vader er liefdevol verzorgen. De ander is vrijwilliger. Helma Magendans en Jannie Slagboom hebben beide verhalen met een lach en een traan beleefd binnen de muren van Hospice Gorinchem. ,,Ik wil de mensen helpen die de kans op genezing niet kregen.”
door Suzanne Heikoop
,,Mijn vader werd op 11 december 2019 opgenomen in Hospice Gorinchem.” vertelt Helma Magendans (60). ,,Hij had prostaatkanker en dat was jarenlang onder controle, maar het zaaide uit naar zijn botten en hoofd. Mijn moeder was al overleden en zijn nieuwe vriendin was invalide, samenwonen kon om die reden niet. Ik verzorgde mijn vader daarom. Het ging steeds slechter met hem. Hij kon het huis niet meer uit en vereenzaamde. Hij belde me vijf keer per dag en ik was er zoveel mogelijk, maar dat werd zwaarder. De huisarts adviseerde om hem naar het hospice te brengen. Daar was goede zorg en gezelschap. Er was plek voor hem en hij kon snel worden opgenomen. In het begin van mijn vaders opname was het voor iedereen zoeken. Het wende echter snel. Hospice Gorinchem voelt echt als een thuis, je komt in een warm bad als je door de deur loopt. Mijn vader bloeide echt op en het gaf mij enorm veel rust. Hij was een vaste gast van de koffiekamer en hij zat graag met familie of vrienden in het tuinhuisje. Ik ging iedere dag langs, mijn man en zoon bezochten hem regelmatig en ook veel kennissen kwamen aanwippen.”
